George Lakoff และ Mark Johnson19; s 1980 หนังสือ คำอุปมาอุปมัยสถานที่เราอาศัยอยู่โดย มีชื่อเสียงในที่รายการวิธีที่อุปลักษณ์มีอิทธิพลต่อกรรมวิธีคิดการพูดและการกระทำของเราคำเปรียบเปรยบางอย่างแพร่หลายเต็มที่จนเราเปล่าคิดเกี่ยวกับข้อความนี้อีกต่อไปเวลาตกว่าเงิน: เรากินเวลาเสียเวลาและประหยัดเวลาอาร์กิวเมนต์คือสงคราม: ดีฉันแพ้และชนะเลิศข้อโต้แย้งโจมตีด้วยกันปกป้องคะแนนความรักใคร่เป็นสิ่งสถานที่เปรียบเทียบได้หลายชนิด: พลังทางกายภาพความบ้าบ้าคลั่งและการโคจรหรือตามที่ Rhett Miller แห่งหนวง Old 9719 บอกดิฉันในเพลงข้างเดียว 1C; Love is a marathonบางครั้งคุณอาเจียน 1D; สอนยิงเพจ

อุปมาอุปมัยสถานที่พบบ่อยสุดโต่งอย่างหนึ่งที่นักเรียนใช้ในห้องเรียนองค์ประกอบสิ่งของฉันคือ 1C; flow.1D;ในบทวิจารณ์ของเสี่ยวคนแรกสถานที่พวกเขาเขียนถึงกันมาก ๆ คนจะประกอบด้วยรูปแบบของ 1C กระดาษสิ่งของคุณไหลเวียนได้ดี 1Dหรือว่า 1C คุณต้องจัดการกับโฟลว์ของคุณ 1D;ดูเหมือนจะเป็นคำอุปมาเดียวในคำสั่งของพวกเขาเมื่อพูดถึงองค์กรหรือความสามารถในงานอ่านอย่างไรก็ตามความคิดเห็นตรงนั้นไม่ได้ให้บริการนักเขียนเพราะอย่างที่เด็กนักเรียนของฉันรู้การไหลดำรงฐานะสถานะที่ได้รับมากกว่าการใช้งานและการเข้าถึงความคิดเห็นนั้นคล้ายกับเวทมนตร์โชคหรือทั้งสองชนิด

นี่ไม่ใช่ความผิดสรรพสิ่งพวกเขามากมากหลายเนื่องจากคำตวาดทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเกี่ยวกับการอ่านเดวิดฟอสเตอร์วอลเลซซึ่งเป็นทั้งนักเขียนชื่อดังกับอาจารย์สอนการจดที่วิทยาลัยต้นโพโมนาสร้างกรณีตัวอย่างแจกเป็นคำเปรียบเปรยที่เหมาะสมเพื่อกระบวนการอ่าน1C; สิ่งเอ็ดที่การเขียนแห่งหนดีมาก ๆ ก็คือ 19 สามารถรับข้อมูลผลรวมมหาศาลและการละครผลที่เป็นที่ชอบใจของผู้สื่อสารเพราะว่าใช้ความพยายามเหมือนเล็กน้อยในส่วนของผู้อ่านโน่นเป็นเหตุผลแหวทำไมผู้คนจรดใช้คำอย่างลื่นไหลหรือไม่ต้องใช้คืนความพยายามในการชี้แจงการเขียนที่พวกเขามองว่ายอดเยี่ยมจริงๆ19; ไม่ได้พูดสะดวกๆในแง่ของมันไม่ได้ 19; ดูเหมือนว่าผู้เขียนใช้เวลาทำงานไร ๆเพียงแค่ไม่ต้องใช้ความพากเพียรในการอ่าน 14; ดุจการฟังมากหลายเล่าเรื่องที่น่าทึ่งเอ่ยปากออกมาดัง ๆ ไม่ต้องใช้ความเพียรที่จะใส่ใจ 1D;

ปัญหาเริ่มแรกเมื่อนักเรียนใช้อุปมาเดียวกันกับขบวนการเขียนนักเรียนที่ประกอบด้วยความมั่นใจและมีความสุขของดีฉันหยิบกระดาษของพวกเขาลงมารวมกันว่าหลังจากผ่านไปครู่หนึ่งงานเขียนก็ไหลหลากออกมาจากพวกเขาคนแห่งตาสลัวถ้ามีกระดาษติดมือก็บ่นว่าพวกเขาไม่สามารถทำได้ 19; ไม่เข้าแนวทางสถานะการไหลในที่การเขียนบังเกิดพวกเขารู้เหมือนดำรงฐานะของขวัญสถานที่ได้รับขนมจากภายนอกทว่าพวกเขาไม่มี 19; t.เขาทั้งหลายเป็นผลกิจธุระของนักประพันธ์ที่ประกอบด้วยขนาดใหญ่ 19 การทำงานบากบั่นและความเพียรและนัยเดียวกันเหล่านี้ที่ทำให้ลื่นไหลสมน้ำสมเนื้อกับขั้นตอนอ่านกำลังปิดบังความพยายามถิ่นที่อยู่ภายในสิ่งของการเขียนกับการเขียนย้ำ

มีคำอุปมาอุปไมยที่ฮิตอื่น ๆ สำหรับการเขียนที่แสดงให้เห็นความรู้สึกล้มป่วยได้ดีกว่าดังนั้นแล้วจึงทำให้ความเชี่ยวชาญของนักเรียนเป็นปกติดิฉันรู้จักศาสดาจารย์คนเก่งที่พอใจเปรียบเทียบกระบวนการเขียนกับดักการสูบน้ำมันเบนซินคำพูดเริ่มแรกที่ขู่เข็ญเป็นเรื่องน่าสะอิดสะเอียนเป็นสนนราคาที่ต้องจ่ายจนกระทั่งการเขียนแห่งหนเป็นประโยชน์จักเริ่มขึ้นคนอื่น ๆ ที่ฉันรู้จักมักคุ้นพูดถึงงานเปิดหลอดเลือดและเลือดออกบนบานศาลกล่าวหน้าความหมายแฝงสรรพสิ่งความขยะแขยงหรือความทุกข์ทรมานมีประโยชน์ เสียแต่ว่าการพึ่งพาสื่อที่ไหลไปตามความมุ่งมาดของตนเองอย่างต่อเนื่องทำลายประโยชน์ดังกล่าว

19 มีค่าที่นี่แห่งการหวนคิดคำอื่นที่ติดอยู่ในแนวทาง 14; เวลามันสมองใช่เมื่อดิฉันพูดถึงขั้นตอนใช้หรือเปล่าใช้มันเป็นการทำธุรกรรมแต่พอเราอธิบายถึงขบวนการทำงานสิ่งของเวลากับดักเรามันมักจะอธิบายในบริบทสิ่งของการไหลหลั่งราวกับว่าระยะเวลากำลังกรีธาไปไปสู่อดีตประการไม่ย่อท้อสลับกักคุมเร็วหรือช้าค่อนข้างมากกับเร็วเกินเลยใน ด้วยกันใบหน้าสิ่งของเราหัวใจของอีฉันย่อเป็นภาพถ่าย จอห์นเบอร์เกอร์ให้เหตุผลตวาดมุมมองแห่งศตวรรษแห่ง 19 เกี่ยวกับงานไหลเวียนของระยะเวลาที่เปล่าเป็นเส้นตรงนี้ชี้ให้เห็นปัจจัยขีดคั่นที่เสรีภาพในงานเลือกของแต่ละบุคคลถูกพัดพาจากไปโดยแนวทางแห่งสมัยที่ทรงพลังหมดด้วยกันเขาพบว่ามีข้อ จำกัด อย่างเข้าใจได้

Berger ยังคงบอกคำอุปมาอุปมัยอื่น ๆ ทรรศนะของวัฏจักรสถานที่เก่ากว่าซึ่งเชื่อมโยงกับฤดูกาลและกรอบสรรพสิ่งการสั่งสมและงานกระจายของ Proustianเพื่อแนะนำตัวว่ากาลเวลาไม่ได้หลั่งไหลไปไปสู่จุดหมายปลายทางที่กำหนดไว้ล่วงหน้าให้ตกลงว่าประกอบด้วยจุดหมายปลายทางต่างๆ นาๆพร้อมกันขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล 19 ทางเลือกตรงนั้นไม่ผิดแผกแตกต่างจากการปฏิเสธทางของวจีในบริบทสรรพสิ่งการเขียนณฐานะนักประพันธ์เราจำเป็นจะต้องทำผิดคลาดเราจำเป็นจะต้องวนกลับเพื่อต่อเติมคิดหนึ่งให้ความแจ่มแจ้งอีกอย่างไม่ก็แม้แต่ลบการจดที่ปราศจากอยู่หลังจากนั้นบทความทั้งปวงเป็นไปได้ขึ้นอยู่ปัจจัยรวมหมดในกับนอกการควบคุมของคนเขียน 19; ไม่ใช่อย่างน้อยที่สุดคือว่าความพยายามด้วยกันเวลา

อุปมาที่ได้เปรียบที่ฉันสามารถกล่าวให้กับนักเรียนสรรพสิ่งเราลงความว่า 1C;guide.1D;นัยของการเคลื่อนไหวที่มีความหมายอย่างยิ่งดามการไหลยังคงอยู่แห่งแนวทาง เสียแต่ว่าการเคลื่อนไหวตรงนั้นใช้งานได้แทนที่จะเป็นแบบนำพาสซีฟด้วยกันแสดงให้เห็นถึงความชำนาญในส่วนของผู้แต่งสิ่งสำคัญที่สุดคือว่ามัคคุเทศก์จัดการและคืองานจอห์นแมคฟีผู้ประพันธ์ชาว นิวยอร์ก มาจำเนียรและคนเขียน ร่างอย่างที่ 4: ในที่กระบวนการเขียน เสนอคำอุปมาเปรียบเปรยของคำแนะนำโดยไม่ต้องขนานนามอย่างชัดเจนเมื่อเขาเขียนที่ paper19 คำเริ่มต้นควร 1C ดำรงฐานะไฟฉายที่ส่งแสงลงเจียรในข้อความ 1D;

เพื่อให้เข้าใจอันนี้ดีขึ้นลองนึกภาพคุณ 19 กำลังทัวร์ผ่านถ้ำมันพลบค่ำและคุณ 19 อยู่ในกลุ่มคน (จากกันทางสังคม) รวมตัวกันสิงสู่รอบ ๆ คู่มือเดียวไกด์คลิกที่ไฟฉายและแสดงไปที่หินย้อยที่ห้อยลงมาจากเพดานจากนั้นคุณลดแสงยอมเป็นหินงอกนัยนาของคุณเจียรที่ที่ไฟฉายสิ่งของเธอชี้คุณควบคุมการเล่าสิ่งที่คุณไม่ 19; ไม่ทำคือเปิดไฟทั้งหมดแห่งครั้งเดียวที่จะมีขึ้นคุณและคนอื่นๆ ๆ ในกลุ่มจะมองไปทุกที่และไม่มีแห่งไหนเลยในครั้งเดียวไม่มีงานเล่าเรื่องในการปฏิบัติตนนั้นไม่มีการวางอุบายที่ประสบการณ์แบบตรงนั้นเช่นเดียวกับเรียงความสรรพสิ่งผู้ฝึกสอนห้าข้อความย่อยที่มีคดีวิทยานิพนธ์สามส่วนไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิบัติตามข้อแนะนำในตอนท้ายของทัวร์

เมื่ออุปมาของมัคคุเทศก์จมลงไปต่อจากนั้นโดยปกติจะดำรงฐานะคำที่จวนเข้ามาแล้วดีฉันเริ่มเห็นประโยชน์ในตัวนักเรียน 19;งาน.พวกเขากำลังอธิบายส่งเสริมในงานเขียนของตัวเองและในการทบทวนโดยเสี่ยวของพวกเขาเขาทั้งหลายกำลังโต้ตอบกับดักข้อความตามที่เขาทั้งหลายทำได้โดยมีไกด์ยกมือขึ้นเพื่อถามกระทู้ถามเมื่องานเขียนรู้สับสนหรืออาสาสมัครรับข้อมูลนวชาตเมื่อรู้สึกแหวไม่เพียงพอข้อแนะไม่จำเป็นต้องเป็นวาจาที่คุณชดใช้ในห้องเรียนของคุณมีคำอุปมาอุปมัยอื่น ๆ อีกสูงสุดที่คุณสามารถหันไปหาคว้า แต่คำสถานที่เป็นกระแสจำเป็นจะต้องไปถ้ามันไม่ได้ 19; t มันจักยังคง จำกัด นักเรียน 19;ความประจักษ์แจ้งในกระบวนการสลักเช่นเดียวกับที่เงินจำกัดความเข้าใจความเวลาหรือศึกสงครามจำกัดความเข้าใจในที่การโต้แย้งด้วยกันในขณะที่ 19; ในทางเทคนิคเลี่ยนเป็นแบบจำลอง 19; พวกเราผู้ใดผู้หนึ่งไม่ควรจำเป็นต้องอยู่ด้วย